Έξω απ’ το παράθυρό μου στέγες με χιόνια
μια γκρίζα πολιτεία
κι ο θαμπός τρούλος της εκκλησιάς.
Άγγελοι στην κάμαρά μου τραγουδούν.
Κανένας δεν κυκλοφορεί στο χιονισμένο αυλόγυρο.
Φοβούνται οι άνθρωποι τα χιόνια;
Κι ωστόσο κάποιες μνήμες προφταίνουν
ν’ αμαρτήσουν την καρδιά μου
που επιμένει να κρατεί
στα χέρια της τη λευκότητα χιονιού.
Ήλιος πουθενά.
Πώς τσούζουνε τα μάτια μου απ’ τη λάμψη;
Τα τζάμια μας είναι θολά.
Εγώ γράφω απάνω τους τ’ όνομά σου
κι εκείνο φέγγει… φέγγει… φέγγει…
Όμορφοι στίχοι!
“Τα τζάμια μας είναι θολά.
Εγώ γράφω απάνω τους τ’όνομά σου
κι εκείνο φέγγει… φέγγει… φέγγει…”.
Φαντάζομαι πως η Ιφιγένεια έχει διαβάσει τον Λειβαδίτη κι έχει δεχθεί έντονη την επίδρασή του… Οι πιο πάνω στίχοι των “Αντιθέσεων” ανακάλεσαν στη μνήμη μου τους στίχους του Λειβαδίτη από τη συλλογή “Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας”: “Ύστερα ερχόταν η βροχή. Μα έγραφα σ’ όλα μας τα χνω-/ τισμένα τζάμια τ’ όνομά σου / κι έτσι είχε ξαστεριά στην κάμαρά μας….”.
Αναμφισβήτητα, αυτό το στοιχείο δεν μειώνει, κατά τη γνώμη μου, την αξία των “Αντιθέσεων” της Ιφιγένειας. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως πολλοί “μεγάλοι” ποιητές, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, έχουν δεχθεί βαθύτατες επιδράσεις από ομοτέχνους τους…
Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη. Το θέμα είναι πάντα πόσο καλά ζυμώνει κανείς τις επιρροές του — και πόσο καλά ζυμώνεται από αυτές.
Συμφωνώ απόλυτα, υπογραμμίζοντας το “πόσο καλά ζυμώνεται από αυτές”.
Επίσης, σημαντικό είναι να τιμά και να αναδεικνύει (αντί να αποκρύπτει) τις επιρροές του.
Βεβαιότατα!!! Και φυσικά, όχι μονάχα στην ποίηση…
Σπύρο, θα ‘θελα την κριτική σου γι’ αυτό το ποίημα, με τίτλο “Λάμψη”:
Ανοιξιάτικο μεσημέρι.
Βημάτιζε στη βεράντα της,
ντυμένη τον μαγιάτικο ήλιο,
κάτω απ’ τον ανέφελο ουρανό.
Ανοιξιάτικο μεσημέρι.
Βημάτιζε στη βεράντα της,
σιγοτραγουδώντας στα λουλούδια
τους στίχους του
που μόλις της είχε στείλει:
“Αγάπη μου, Όνειρό μου.
Αυτή η λάμψη του μεσημεριού
έρχεται κατευθείαν από
τη δική σου πηγή”.
Ανοιξιάτικο μεσημέρι.
Βημάτιζε στη βεράντα,
σιγοτραγουδώντας στα λουλούδια
την απάντησή της:
“Ποιητή μου, Αγάπη μου, Όνειρό μου.
Αυτή η λάμψη του μεσημεριού
έρχεται κατευθείαν από
την Αγάπη μας”.
Στον 2ο στίχο της 3ης στροφής παρέλειψα το “της” (βεράντα της)…