Κατειλημμένο από την ίδια του τη μάζα κάθε σώμα
μοιάζει τόσο εύθραυστο,
ιδίως όταν είναι γυμνό.
Ακούσια συστολή μυών ή νεύρων,
συντελεί στην ολοκλήρωση
του συνδυασμού στην κωματώδη κατάσταση
της μνήμης μου.
Ορμητικές ωθήσεις στα τρυφερά
τοιχώματα της σάρκας σου,
τριβή κραυγών στο σιδερένιο κρεβάτι,
αναπαραστάσεις αιχμαλωσίας.
Τα δάχτυλά σου κοφτερά στιλέτα
μπήγονται βαθιά στην πλάτη μου,
το φονικό πυροτέχνημα σκάει ευχάριστα μέσα σου,
τα θραύσματα ανθίζουν
στην παρθένα περιοχή.
Απόσχισμα ξύλου η χλωμή σελήνη
στον καταθλιπτικό ουρανό του Απρίλη,
νεκρές μπαλαρίνες
σε επιτήδειες παλάμες αποτροπιασμού.
Σταματημένες μέρες ζωντανεύουν ξανά
την περιφορά του Επιταφίου
στην ήσυχη γειτονιά.
Ήμασταν όλοι εκεί, μετρούσαμε καρφιά.
Οδηγώ ξανά το κόκκινο αυτοκίνητο
των παιδικών μου χρόνων
σε λαμπερούς καλοκαιρινούς αυτοκινητόδρομους,
πυρακτωμένο ηλιοβασίλεμα,
οι αναμνήσεις ξεγελούν μεθοδικά το θάνατο.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πόρφυρας, τεύχος 132