Στη γυναίκα μου
Θα ‘ναι φορές που θα ‘ρχομαι στον ύπνο σου
σαν επισκέπτης μακρινός που δεν τον καρτερείς…
Την πόρτα μας γι’ αυτό μη μανταλώνεις
κι έξω στο δρόμο μη μ’ αφήνεις – να χαρείς.
Θα μπαίνω αθόρυβα, θα κάθομαι αντικρύ σου,
στο σκότος θα καρφώνω τα μάτια στη μορφή σου
κι όταν το βλέμμα μου κοιτώντας σε χορτάσει
φιλώντας σε θα φεύγω το φως μη με προφτάσει.
Πολύ όμορφο και συγκινητικό, Σπύρο.
Φαντάζομαι ήταν δύσκολο αυτό που πέτυχε εδώ η Ρίτα Μπούμη-Παπά: να μεταφέρει τη ρίμα σε μιαν άλλη γλώσσα. Τι λες κι εσύ;
Πράγματι, εξαιρετική μετάφραση ενός εξαιρετικού ποιήματος -:)
Πραγματικά συγκινήθηκα.. η αιωνιότητα της αγάπης…
Μα, η Ρίτα Μπούμη Παπά ήταν και η ίδια μια εξαιρετική ποιήτρια, οπότε μίλησε και η δική της ευαισθησία.
Μπράβο, Σπύρο. Καλά έκανες και το δημοσίευσες κι εδώ αυτό το ποίημα.
Ο Νικόλα Βαπτσάροβ αφήνει δυο αποχαιρετιστήρια ποιήματα…. πριν την εκτέλεσή του… Προσπάθησα κάποτε και εγώ να μεταφράσω αυτό, το οποίο ο ποιητής αφιερώνει στη σύζυγό του… Δεν ήξερα για τη καταπληκτική μετάφραση της Ρίτας Παπά… Σας ευχαριστώ!
“Στον ύπνο σου ενίοτε θα έρχομαι
επίσκεψη, σαν κάτι μακρινό και ξεχασμένο.
Στο δρόμο μην αφήνεις μένανε να στέκομαι,
και το πορτί σου ας το βρω ξεκλειδωμένο.
Αθόρυβα θα μπω, γαλήνια θα καθίσω,
το σκότος θα τρυπώσω με το βλέμμα να σε δω.
Σαν με το είδωλό σου όλον με γεμίσω
θα σ’ αποχαιρετήσω με φιλί και θα χαθώ.”
…συγγνώμη για τα ελληνικά μου
Εμείς ευχαριστούμε 🙂
Καλησπέρα. Υπάρχουν, τουλάχιστον, άλλες δύο μεταφράσεις του συγκεκριμένου ποιήματος. Αν θέλετε, μπορείτε να τις δείτε εδώ: http://vivlioanihneftis.wordpress.com/νικολα-βαπτσαροφ/