Τα πουλιά της μνήμης (Δημήτρης Λαμπρέλλης)

Τα ίδια και τα ίδια
κάθε βράδυ.
Τα χέρια μου
δεν αντέχουν
να κρατήσουν
το σκοτάδι.
Γι᾽ αυτό κάθε πρωί
ξυπνώ
της μνήμης μου
τη μικρή καρδερίνα
Κι ένα σπίτι
της δείχνω
γεμάτο τραγούδια
– Εκεί μένει
της λέω
το φως.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων, Ίκαρος, 2010

3 σκέψεις στο “Τα πουλιά της μνήμης (Δημήτρης Λαμπρέλλης)”

  1. Πολύ τρυφερό! Σαν παραμύθι…
    “Κι ένα σπίτι
    της δείχνω
    γεμάτο τραγούδια
    – Εκεί μένει
    της λέω
    το φως”

    Υ.Γ. Υπογράμμισα το “μένει”.

    Απάντηση
Ποιήματα