Αν ευχόμουν ένα «σχολείο αφοσιωμένων ποιητών» -για να θυμηθώ τον Ρήγα- θα ήταν ένα σχολείο όπου οι μαθητευόμενοι, ανάμεσα σε πολλά άλλα (που παραλείπω για συντομία και για να περιοριστώ στα γλωσσικά), θα μάθαιναν απέξω μεγάλα κομμάτια από τους ποιητές μας, αρχίζοντας από τον Όμηρο ως τους Βυζαντινούς υμνογράφους, τον Διγενή, τον Φτωχοπρόδρομο, εννοώ στο πρωτότυπο, και παρακάτω ως εμάς. Θα μάθαιναν ό,τι μας είναι γνωστό από την αρχαία προσωδία∙ θα έκαναν ασκήσεις πάνω σε διάφορους τύπους του δεκαπεντασύλλαβου και σε πολύ αυστηρά στιχουργικά θέματα∙ θα δοκίμαζαν τέλος να συμπτύξουν εικοσιπέντε στίχους ενός ποιήματος σε τρεις. Θα απόφευγα τις σχολικές αναλύσεις των κειμένων∙ απεναντίας θα χρησιμοποιούσα κάθε μέσο για να τους φέρω στην αμεσότερη επαφή με την υφή της γλώσσας αυτών των ποιημάτων. Έπειτα θα τους άφηνα ελεύθερους να βρουν το δρόμο τους.

Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές, Γ’ έκδοση, δεύτερος τόμος (Σημειώσεις/163), Ίκαρος 1974