Όταν γράφω βάζω τον χρόνο στη θέση του.

Αν με δεις να κοιμάμαι σκούντα με
μ’ όλη την ψυχή σου.
Αλλά τώρα σε τούτης της υπέροχης τύχης
τα προλεγόμενα
κοντοστέκομαι σε μια
φαινομενική και υπόλογη πατέντα.

Της ζωής απαράλλαχτος
ανεστραμμένος σβέρκος•
επί των πλείστων
το φωτοστέφανο σαν δύει
στους πόρους ενός μαινόμενου
ουρανομήκους ασπασμού.

Τα γνωστά πράγματα
και τα άγνωστα
ανάμεσα στο να είσαι ζωντανός
ή νεκρός.

Τα ζεις αδιαίρετα και τα δυο.

Ο χρόνος καθιστά την ποίηση
ανώτερη απ’ τον χρόνο:
Η ποίηση αποδεικνύει τη ζωή
ανώτερη από τον εαυτό της.

Διαόλου κέρατο.

Υπάρχει μια βρομιά
που σε ανακαλύπτει.

Τα λέμε.