Καμιά δεν έχει το πρόσωπο της καλής μου.
Ένα πρόσωπο όπου τα πουλιά
πεταρίζουν τα πρωινά.
Καμιά δεν έχει τα χέρια της καλής μου.
Δυο χέρια που ζεσταίνει ο ήλιος,
όταν χαϊδεύουν τη φτωχή μου ζωή.
Καμιά δεν έχει τα μάτια της καλής μου.
Δυο μάτια που μέσα τους ψάρια κολυμπούν ελεύθερα
ξεχνώντας το αγκίστρι και τις ξέρες,
ξεχνώντας εμένα που τα προσμένω
σαν τον αρχαίο ψαρά της ελπίδας.
Καμιά δεν έχει τη φωνή της καλής μου.
Μια φωνή που δεν αγγίζει τις λέξεις,
σαν να ’ταν ένα ατέλειωτο τραγούδι.
Καμιά δεν έχει το φως που την περιβάλλει
ούτε εκείνη την απουσία του ήλιου που βυθίζεται.
Κάποιες φορές σκέφτομαι πως κανείς
δεν τα έχει όλα αυτά, κανείς,
ούτε καν αυτή η ίδια.
Άμλετ Λίμα Κιντάνα (Hamlet Lima Quintana), μετάφραση Μαρία Μπεζαντάκου (από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, Βασίσου πάνω μου, Opera, σσ. 104-5)
Το ποίημα στα ισπανικά.