Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιαν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας. Είμαι μόνος, η κάμαρα άδεια και δεν έχω παρά ένα μοναδικό στόμα
για τόσα χαμένα πράγματα.
Από τη συλλογή «Εγχειρίδιο ευθανασίας», Κέδρος 1979
(συγκεντρωτική έκδοση: Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση 3, 1979-1990)