Η αγάπη είναι ένα κρύσταλλο
πρέπει να το καθαρίζεις συχνά
να το προφυλάγεις,
όπως προφυλάγεις τα μάτια σου.
Να θυμάσαι
πού ακουμπάς το κάθε της πράγμα,
καθώς το πρωί που σηκώνεσαι
και γνωρίζεις τη βούρτσα σου
τα ρούχα σου για να ντυθείς.
Μπορεί να ’ρθει
να σταθεί αναμέσω ημών
καθώς ο νυμφίος εν μέση νυκτός
και να μην τη γνωρίσουμε.
Θα ’πρεπε να μιλούμε,
μπορεί να μας πάρει κι ο ύπνος,
να δίνουμε ο ένας στον άλλο τα χέρια
όπως το δεύτε λάβετε φως, γρηγορώντας.
Όταν ανοίγεις την πόρτα
μπορεί να γλιστρήσει
σαν την ψυχή σου, πριν απ’ το σώμα,
όταν ανοίγεις την πόρτα
μπορεί να σου χαμογελάσει.
Είναι σαν ένα βλέμμα
στραμμένο σε σένα.
Γιώργος Στογιαννίδης
Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)