Αναμονή (Γιώργος Θέμελης)

Φυσάει ο αγέρας, ανεβαίνει ο κουρνιαχτός.

Ως να διαβαίνουν ζώα μες στον χρόνο.
Ως να φωνάζουν άνθρωποι, φωνές μεγάλες,
Σαν φοβισμένα σκυλιά, να διώξουν τον θάνατο.

Ο καθείς μονάχος, χωριστά απ’ τους άλλους,
Ο καθείς φωνάζοντας για την ψυχή του.

Και κλειούν τις πόρτες τους, βάζουν το μάνταλο και το κλειδώνουν.

Κανείς δεν τόνε βλέπει, δεν τον ακούει,
Σιγοπατεί σαν κλέφτης στο σκοτάδι.

Να μη σκιαχτούν τα ζώα, να μην τρομάξουν τα πουλιά.

Κανείς δεν ξέρει την ώρα του, την ώρα που έρχεται.

Κοντά γυρίζει, ψάχνει τα ίχνη σου,
Πατεί τους δρόμους σου, τις νύχτες σου,
Μετράει τα βήματά σου.

Αν έρθει στην πόρτα σου, μη σου φανεί νωρίς,

Ως να ’σαι ο αργοπορημένος,
Ως να ’χεις μόλις φτάσει από μακριά μες στην αποδημία.

Ετοίμαζε την ψυχή σου.

Γιώργος Θέμελης, Αναμονή (απόσπασμα)
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Γ. Θέμελη Ποιήματα II (1970)

1 σκέψη στο “Αναμονή (Γιώργος Θέμελης)”

  1. If it be now, ’tis not to come;
    if it be not to come, it will be now;
    if it be not now, yet it will come.
    The readiness is all.
    — Hamlet, Act V, Scene ii, 234-237

    Men must endure
    Their going hence, even as their coming hither;
    Ripeness is all.
    — King Lear, Act V, Scene ii, 208-210

    Απάντηση
Ποιήματα