Διακόπτης (Σοφία Περδίκη)

Οι επαφές τους δεν ήταν συχνές.
Όποτε βρίσκονταν
μιλούσαν για τον κεραυνό.

Με ενωμένα τα άκρα τους
ένιωθαν τον σπινθήρα
έλεγαν καλημέρα ή καληνύχτα
ανάλογα με το χρώμα
που έπαιρνε η τάση στα χείλη
ακούμπαγαν τ’ αφτιά τους στα πρωινά
και μέχρι να βραδιάσει
είχαν αφουγκραστεί
της καταιγίδας τους
το χτυποκάρδι.

Είχαν ακούσει και τον διακόπτη του χρόνου
ν’ ανοιγοκλείνει
σε μια έκτακτη των σωμάτων συστολή
μα συνήθως ήταν τόσο μαγνητισμένοι
που αδιαφορούσαν
για την επερχόμενη βλάβη.

Έμειναν να κοιτούν με απορία
των χεριών τους τη χαμένη ισχύ
το φως του «μείνε για πάντα» που χάνεται
τα κομμένα των ματιών
τα καλώδια.

Σοφία Περδίκη
Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

Ποιήματα