Ο λεπτουργός, εξόριστος στον αμμώδη χρόνο
Μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος,
Τυραννιέται απ’ τη διπλή του φύση.
Είναι ένα ον με τιμή ανθρώπου και χρέος θεού.
Με πόθο σφαίρας και μνήμη θηράματος.
Σε δρόμο αγγέλου και κατοικία αράχνης.
Σε ενοχή βράχου και μετάνοια θάλασσας.
Για δόξα μονοκράτορα κι απολαβές σκουληκιού.
Για ζωή άνεμο και θάνατο φωτιάς.
Ο λεπτουργός εκτίει την ζωή του.
Έγκλειστος στο τρομώδες άσπρο εκτός φάσματος.
Κυρίως τοίχοι γύρω.
Υπερδιπλάσιοι απ’ τους ορίζοντες τον χώρο.
Προβλέποντας άγνωστες διαστάσεις.
Μια προβολή τρέχει ταχύτατα στους τοίχους.
Ακατανόητες εικόνες σ’ αδιάκοπη διαδοχή.
Άπειρα γεγονότα και παραλλαγές, συμπαντικά κι ασήμαντα.
Συμβαίνοντας όλα ταυτόχρονα, σημαίνοντας όλα, συγκλίνοντας.
Αριστερά, ένα τραπέζι.
Πάνω του, εύφορα χαρτιά, όπου το μηρυκαστικό του κάποτε,
Βόσκει ανύποπτο το τίποτα.
Κάτω απ’ το τραπέζι, άλλο φάντασμα.
Ο σκύλος – φύλακας του τίποτα, γρυλίζει στο ποτέ.
Άγρυπνος, παρακολουθώντας με τα χίλια μάτια του των πεθαμένων.
Μπροστά, μια ξύλινη καρέκλα.
Σαν πρόσθετο μέλος την φοράει ο λεπτουργός να στηριχτεί.
Καθώς ο νους του με στροβίλους θείου, μίλια, άρρυθμα,
Διατρέχει την ιλιγγιώδη έρημο από σκόνη ανθρώπου.
Στα δεξιά, πυκνώνοντας το άδειο, θύελλα σε στάση.
Αθέατη η τρίτη Μοίρα εργάζεται.
Το Έργο είναι ακόμα μονάχα στα σημεία στίξης ορατό.
Κυρίως παύσεις και σκοτάδια.
Τ’ αληθινό του μέγεθος, πέρα απ’ τη ζωή αυτή.
Σε λίγο, θα δοθεί στον λεπτουργό.(…)