Ο Θανάσης Τριαρίδης (Θεσσαλονίκη 21 Δεκεμβρίου 1970) είναι Έλληνας συγγραφέας που ασχολείται με ποικίλα λογοτεχνικά είδη, όπως είναι το διήγημα, το μυθιστόρημα, το θέατρο, η ποίηση και το παραμύθι. Παράλληλα, γράφει αισθητικά δοκίμια που αφορούν τον Δυτικό πολιτισμό αλλά και πολιτικά άρθρα. Από το 2009 συμμετέχει στις εκδόσεις δήγμα. Αφηγήματά του έχουν μεταφραστεί στην Αγγλική, Γαλλική και Ιταλική γλώσσα, ενώ όλα τα κείμενά του είναι διαθέσιμα από την ιστοσελίδα του.

Από τον Αύγουστο του 2009 είναι αντιρρησίας συνείδησης, καθώς δήλωσε άρνηση εφεδρικής στράτευσης. Με τα πολιτικά του κείμενα τοποθετείται υπερ ενός ακραιφνούς φιλελευθερισμού, ενάντι στην πολιτική βία, τον ρατσισμό και τους ολοκληρωτισμούς. Κατά την περίοδο 1996-2001 υπήρξε ακτιβιστής του δικτύου DROM για τα κοινωνικά δικαιώματα των Τσιγγάνων. Είναι δικηγόρος, σεναριογράφος ντοκιμαντέρ κ.ά.

Ο Θανάσης Τριαρίδης κινείται κατά κύριο λόγο στα πλαίσια του Ρομαντισμού και του Αισθητισμού αλλά προσεγγίζει τα δύο λογοτεχνικά ρεύματα με μία ξεχωριστή και μεταμοντέρνα ματιά. Στα έργα του εμφανίζονται στοιχεία της Πορνογραφίας, του Φανταστικού αλλά και του Μαγικού Ρεαλισμού, καθώς ο συγγραφέας ανασυνθέτει την πραγματικότητα προσθέτοντας μαγικά στοιχεία.

Η γραφή του είναι υβριδική, νεωτερική και πρωτότυπη. Το ύφος του χαρακτηρίζεται από μια ιδιάζουσα λογοτεχνική αισθητική. Στις καινοτομίες του εντάσσονται ο ιδιότυπος ουμανισμός, η ιδεολογική εγρήγορση και η κοινωνική ευαισθησία που διέπουν τα έργα του.

Έργα

Τα χλωρά Διαμάντια

Το βιβλίο Τα χλωρά Διαμάντια του Τριαρίδη αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Το έργο συνολικά θα αποτελείται από 1000 ιστορίες που δομούν ένα πλέγμα διακειμενικοτήτων και αναφορών σε όλες τις Τέχνες και Επιστήμες. Πρόκειται για ένα ανορθόδοξο έργο που ενώ έχει επιρροές από πολλά είδη (όπως το Έπος, η Πορνογραφία, η Παρωδία κ.α.) και ρεύματα (όπως ο Αισθητισμός, ο Ρομαντισμός κ.α.) εντάσσεται στα ρευστά όρια του Μεταμοντερνισμού, γεγονός που καθιστά δύσκολη την περίληψή του. Η διακειμενικότητα, η ειρωνεία, η παιγνιώδης διάθεση, η επικόλληση πολλαπλών αντιφατικών στοιχείων, ο διακεκομμένος και δαιδαλώδης χρόνος είναι κάποια από τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το βιβλίο.

Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα (2000, 2009)

Το μυθιστόρημα του Τριαρίδη Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα με αυθεντική και δημιουργική γραφή, υψηλή πρωτοτυπία αλλά και ιδιότυπο μαγικό ρεαλισμό. Η μόνιμη συνύπαρξη πραγματικού και φανταστικού κόσμου και η απίστευτη όσμωση ανάμεσα σε γεγονότα μιας διακριτικής καθημερινότητας από τη μια και ενός μυθικού τοπίου (ίσως και λίγο γοτθικού) από την άλλη, δομημένου σε αρχέγονες δοξασίες για το κακό και τη μοίρα, είναι βασικό χαρακτηριστικό και του λόγου αλλά και του τρόπου δράσης όλων των σελίδων. Το μυθιστόρημα αποτελεί ένα σκοτεινο παραμύθι μύησης στον έρωτα με βασικά μοτίβα τη μαθητεία χωρίς διδαχή, το δίπολο έρωτας – θάνατος, τη βούληση κόντρα στη μοίρα αλλά και την ευαγγελική φόρμα, προκειμένου να ανακατασκευαστεί. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στη μαγικό και υπερφυσικό λόφο της Κουπέλας, όπου οι μαθητές της πρώτης δημοτικού ενός σχολείου της Θεσσαλονίκης παρακολουθούν, αντιλαμβάνονται και ερμηνεύουν τη ζωή της αγαπημένης τους δασκάλας σαν μια μυστηριακή τελετουργία γεμάτη ανόσιες πράξεις.

Το τρυφερό μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε κι άλλες τρεις ιστορίες δακρύων (2002, 2010)

Τα αφηγήματα είναι τέσσερις λυρικές νουβέλες του φανταστικού, που μπορούν να ιδωθούν ως παραμύθια για ενήλικες ή αλληγορικές παραβολές. Βασικοί θεματικοί πυρήνες των αφηγημάτων είναι τα παρεπόμενα της ασύδοτης εξουσίας είναι και ο αγώνας του ανθρώπου με τις δικές του αντοχές και πεποιθήσεις, σε ένα λογοτεχνικό σύμπαν όπου δεν υπάρχει Θεός αλλά διάσπαρτες ιδέες του δίκαιου και του καλού. Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει στο ηλεκτρονικό σημείωμα της τετραλογίας ότι οι τέσσερις ιστορίες δακρύων (Το τρυφερό μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε, Η παγωμένη καρδιά των ευτυχισμένων ανθρώπων, Το χαραγμένο σιτάρι, Η μουγγή καμπάνα) γράφτηκαν κατά τη συναναστροφή του με παιδιά των σκηνιτών του Δενδροποτάμου και του Ευόσμου της Θεσσαλονίκης, όντας εθελοντής του Δικτύου DROM. Η τετραλογία αποτελεί συγκεντρωτική επανέκδοση των τεσσάρων μεμονωμένων εκδόσεων των αφηγημάτων κατά τα διετία 2002 και 2003.

Τα μελένια λεμόνια * η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων (2007)

Τα μελένια λεμόνια είναι ένα πολυσύνθετο μορφολογικό υβρίδιο που δεν κατατάσσεται σε ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος. Συνδυάζει χαρακτηριστικά από το μυθιστόρημα, την ποίηση, την πρόζα, το δοκίμιο αλλά και τις λίστες, ανασυνθέτοντας δημιουργικά ένα οργανικό σύνολο ετερόκλητων υλικών από μια πολύ ευρεία μορφωτική παρακαταθήκη του δυτικού πολιτισμού. Η αιρετική ηθική και ο αχαλίνωτος ερωτισμός του βιβλίου σε συνδυασμό με την ιδεολογική εγρήγορση και κοινωνική ευαισθησία του συγγραφέα, καθιστούν το έργο ένα σαγηνευτικό κείμενο, που διατηρεί αμείωτη την υψηλή ένταση της φαντασμαγορικής γραφής του. Το ολότελα σύγχρονο μεταλογοτεχνικό ύφος του έργου προκάλεσε αντιδράσεις και πολεμίους, που χαρακτήρισαν τον Τριαρίδη αντίχριστο και ανθέλληνα, ενώ το ίδιο το βιβλίο ακατονόμαστο.

Ich bebe * όταν οι αμαξάδες μαστιγώνουν τα άλογα (2007)

Ο συγγραφέας αφορμάται από δύο περιστατικά της ζωής του Νίτσε για να γράψει ένα φαινομενικά απλοϊκό και κατά βάθος σύνθετο υβριδικό κείμενο σπασμένο σε 62 ενότητες με κεντρικό θέμα τον τρόμο του ανθρώπου απέναντι στη διαρκώς απωθημένη και αποκρουστική ανθρώπινη ιστορία. Το βιβλίο αποτελείται από σύντομες και ως επί το πλείστον ανεξάρτητες μεταξύ τους αφηγήσεις, που άλλοτε θυμίζουν ιδιότυπα διηγήματα κι άλλοτε ποιήματα τουλάχιστον ως προς την ουσία και τη φόρμα, που περιλαμβάνει έρρυθμη άρθρωση πολλών φράσεων, παρεμβολές ποιητικότροπου λόγου και διακειμενικότητες με άλλους ποιητές. Οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους θεμελιώνεται η ελεγειακή και ειρωνική ανα-μυθολογία του Ich bebe είναι ο αποσχηματισμός και η αλληγορική ανασύνθεση μύθων και ιστοριών στο παρόν του τρόμου, με στόχο την απόλυτη άρνηση κάθε μορφής βίας.

Το κόψε-κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται * Ύμνος στην ατέλειωτη μεγάλη σφαγή (που συνήθως τη λένε Ελευθερία, Εργασία που Απελευθερώνει, Λαό, Μέλλον ή και Ιστορία, Πεπρωμένο, Εξέλιξη, Αγάπη, etc.) (2008)
Το κόψε-κόψε είναι ένα μεταμοντέρνο θεατρικό έργο προορισμένο για εξωσχολική παράσταση. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να καταγγείλει τη βία, το θάνατο και τις σφαγές που έχουν συντελεστεί στο όνομα του έθνους και της πατρίδας. Συγκεκριμένα, το έργο στρέφεται ενάντια σε κάθε μορφή ουσιοκρατικής σκέψης, εθνικισμού, ρατσισμού αλλά και ετεροφοβίας. Ο συγγραφέας καταφεύγει σε μια καρναβαλική διαστρέβλωση μιας σειράς αναγνωρίσιμων κειμένων, όπως ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, το Άξιον εστί, τα Σαράντα παλικάρια κ.α. Ανακατασκευάζει τα παραδεδομένα εθνοκεντρικά κείμενα με σκοπό να καταδείξει την τάση των λαών να υμνούν το παρελθόν τους, αναφερόμενοι στη βία των άλλων και στη δική τους δίκαιη ανδρεία. Όσον αφορά το ύφος του βιβλίου είναι λιτό, άμεσο, ειρωνικό αλλά και φορτισμένο με αγωνία.

La ultima noche ή οι καρχαρίες (2010)

Οι Καρχαρίες είναι ένα θεατρικό δράμα για δύο πρόσωπα σε δύο πράξεις. Σε πρώτη ανάγνωση, το έργο παρουσιάζει την προσπάθεια ενός ζευγαριού να επικοινωνήσει στο σαλόνι του σπιτιού του. Στην ουσία όμως το έργο πραγματεύεται τη διττή ανθρώπινη αγωνία για το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης και τα όρια της γλωσσικής έκφρασης. Η δομή του δράματος βασίζεται σε ένα συνειδητοποιημένο παιχνίδι ρόλων, με τους ίδιους τους ήρωες θύτες και θύματα στο βωμό της αγάπης, της εξάρτησης και εν τέλει της θνητής (συν)ύπαρξης.

Historia de un amor ή τα μυρμήγκια (2011)

Τα Μυρμήγκια είναι ένα δίπρακτο θεατρικό δράμα για δυο πρόσωπα. Το έργο δομείται γύρω από δύο βασικούς άξονες: την αγάπη πέρα από τον τρόμο, την επιθυμία και το θάνατο και την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στην αναγκαιότητα του αλληλοσπαραγμού δια της πίστης. Στα Μυρμηγκια η σκληρή και παρανοϊκή αναζήτηση της αγάπης πλαισιώνεται από μια νοσηρή -εώς κλειστοφοβική- ατμόσφαιρα, που σκιαγραφεί την ακραία πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης. Στα θετικά του έργου συγκαταλέγεται η ιθαγενής απόκλιση του παραλόγου, που απλώνει παραπέρα τον κόσμο της Λυμπεράκη, του Ζιώγα και του Μάτεσι.