Ήρθες
μπερδεμένη
στις φλέβες μου
με την τέφρα
και το σκοτάδι,
Συνέχεια ανάγνωσης “Μελαγχολία (Άνθος Φιλητάς)”
Κατηγορία: Μελαγχολία
Το σώμα [6] (Ηλίας Πετρόπουλος)
Εκπορεύεται από την αγάπη η μελαγχολία,
αλλά και συντρίβει την αγάπη η μελαγχολία.
Συνέχεια ανάγνωσης “Το σώμα [6] (Ηλίας Πετρόπουλος)”
Τροπάρια V (Γιώργος Στογιαννίδης)
(Δίχως έλεος)
Προσπαθώ να σκορπίσω τον άνεμο
τη μελαγχολία που σε κερδίζει
βασανίζομαι να διώξω τη λύπη
που μ’ αποκλείει το πρόσωπό σου.
Συνέχεια ανάγνωσης “Τροπάρια V (Γιώργος Στογιαννίδης)”
Ο απόκληρος (Ζεράρ ντε Νερβάλ, μετάφραση: Παναγιώτης Μουλλάς)
Εγώ είμαι ο σκοτεινός, ο χήρος, ο απαρήγορος
ο δίχως πύργο πρίγκιψ της Ακουιτανίας.
Το μόνο αστέρι μου νεκρό, και στο έναστρο λαγούτο μου
προβάλλει ο μαύρος ήλιος της Μελαγχολίας.
Συνέχεια ανάγνωσης “Ο απόκληρος (Ζεράρ ντε Νερβάλ, μετάφραση: Παναγιώτης Μουλλάς)”
Κήπος (Χρίστος Λάσκαρης)
Ποτέ δεν υποπτεύεσαι
πόσο παλεύει με την παγωνιά ο πεθαμένος κήπος
για να χαρίσει στα πουλιά την άνοιξη. Συνέχεια ανάγνωσης “Κήπος (Χρίστος Λάσκαρης)”
Spleen (Σαρλ Μπωντλαίρ | μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης)
Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί
Συνέχεια ανάγνωσης “Spleen (Σαρλ Μπωντλαίρ | μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης)”
Για την Άννα Αχμάτοβα
«Η ομορφιά είναι τρομακτική», – σας λένε.
Σεις όμως ρίχνετε κουρασμένα στους ώμους ένα ισπανικό σάλι
Στα μαλλιά ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
«Η ομορφιά είναι απλή», – σας λένε.
Συνέχεια ανάγνωσης “Για την Άννα Αχμάτοβα”
Η ομίχλη δεν καταργεί τον ουρανό (Γιώργος Λαμπράκος)
Η ομίχλη δεν καταργεί τον ουρανό
αν όμως εστιάζεις
μεσ’ από μηχανή
αυτόματης θλίψης
δεν θα διακρίνεις ποτέ
αν το όνειρο
είναι σκοτάδι
ή φως
που για πένθος
ντύθηκε στα μαύρα.
Γιώργος Λαμπράκος, από τη συλλογή Ονειροπώληση
Αίφνης (Νίκος Καρούζος)
Αυτό που λέμε όνειρο δεν είν’ όνειρο
που η πλατιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματική.
Συνέχεια ανάγνωσης “Αίφνης (Νίκος Καρούζος)”
Ψυχή της νύχτας (Ναπολέων Λαπαθιώτης)
Παίζει το φως με το νερό, στην άκρη του γιαλού,
μα γω είμαι μόνος και μακριά – κι είναι η ψυχή μου αλλού·
κι ενώ στα γύρω φαίνεται χαμένη και δοσμένη,
με διπλωμένα τα φτερά, το δειλινό προσμένει.