Το μυριόστομο πέλαγο κι οι φωτεινές του σπηλιές
η αρμύρα κατάκαρδα στο χρυσό καλοκαίρι
τοίχωμα του βράχου, αντιφέγγοντας
το πρόσωπό σου αντιφέγγοντας
λάμψη χρυσή που παιχνιδίζει αέναη
αεικίνητη λάμψη ατέρμονη
το πρόσωπό σου.
Κι η απουσία σου μια αυλακιά στο νερό
ένα στριφογυριστό ιρίδισμα και παφλασμός
χοάνη νερού που καταπίνει τη σκέψη μου
που την τινάζει στην οροφή της σπηλιάς σαν αβέβαιη λάμψη
ανταποδίδοντας απ’ το βυθό το χρυσό δίχτυ του ήλιου
εκεί που πιάστηκε η καρδιά μου να σκιρτάει από λαχτάρα
και βρίσκει τρόπους να σ’ αγγίζει μέσα από την απομάκρυνση
μέσα από την αβεβαιότητα, μέσα ακόμα κι από τη σιωπή
που καθορίζει ένα γύρω τα βράχια σκόρπια στο πέλαγο.

Όχι, δεν ήτανε θαλασσινό χελιδόνι
όχι
το γέλιο σου ήτανε που φτερούγισε σαν αστραπή στο γρανίτη
η ματιά σου ήτανε
που βύθισε στο πράσινο νερό
η ανάσα σου, που φύσηξε απαλά στο μάγουλό μου
και τα φύκια, τι δυνατά που μύριζαν
πως έφεγγαν οι θαλασσόπετρες!
Όχι, δεν ήτανε θαλασσινό χελιδόνι
το γέλιο σου ήτανε
κι εγώ που γύρεψα να σ’ αγγίξω
και δεν ήσουνα, πάλι δεν ήσουνα
πού είσαι
γιατί μπορείς μακριά μου γιατί;