Πώς να σε πω — καλοκαιριάτικο πρωί;
Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία·
γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί,
τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία.
Κάποτε καίει ο επουράνιος οφθαλμός
και της χροιάς του ο χρυσός συχνά θαμπώνει,
κάποιος μοιραίος του καιρού αναπαλμός
την ομορφιά της ομορφιάς απογυμνώνει.
Μα εσύ αιώνιο θα έχεις καλοκαίρι
κι η ομορφιά σου δεν θ’ απαλλοτριωθεί,
δεν θα επαίρεται ο Άδης πως σε ξέρει
καθώς θα γράφεσαι στου χρόνου την πληθύ.
Όσο ζουν άνθρωποι και βλέπουν θα γυρίζουν
σ’ αυτούς τους στίχους και ζωή θα σου χαρίζουν.
(Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Εικοσιπέντε σονέτα, μετάφραση-επίμετρο Διονύσης Καψάλης, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1998, σ. 16)
Εναλλακτικές μεταφράσεις:
Μπορώ να σε συγκρίνω με ημέρα καλοκαιρινή;
Πιο σταθερή και ωραία είναι η δική σου θωριά:
Με δυνατούς ανέμους τρέμουν του Μάη οι βλαστοί,
Και του καλοκαιριού το τέλος είναι πολύ κοντά:
Ο ήλιος καυτός κάποιες μέρες τον ουρανό λαμπρύνει,
Κι άλλες το χρυσό του θάμπος μένει κρυμμένο·
Σε κάθε ομορφιά η ομορφιά κάποτε σβήνει,
Γυμνή την αφήνουν η τύχη και το πεπρωμένο·
Εσύ όμως θα ‘χεις αιώνιο να ζεις καλοκαίρι
Και ούτε θα χάσεις από ομορφιά
Δεν θα καυχιέται για σένα του χάρου το ανήλιαγο χέρι
Γιατί θα ζεις αιώνια στα λόγια αυτά·
Όσο τα μάτια θα βλέπουν και οι άνθρωποι θα έχουν πνοή
Τόσο θα ζούνε οι στίχοι ετούτοι και θα σου δίνουν ζωή.
(Μετάφραση Έλενα Σπυροπούλου)
Να σε συγκρίνω με μια ημέρα θερινή,
είσαι πιο ωραία γλυκός και πιο σεμνά ζωηρός.
Τα αβρά του Μάη μπουμπούκια καίει μια ριπή
κι έχει μικρή διορία ο πάγκαλος καιρός.
Πότε το ουράνιο μάτι υπέρμετρα φλογίζει,
πότε η χρυσή του η όψη θολοθαμπωμένη,
πότε το κάθε ωραίο από τ’ ωραίο ξεφτίζει,
τυχαία είτε πορεία της φύσης το μαραίνει.
Μα το έαρ σου το αιώνιο δε θα ξεθωριάσει,
ούτε θα χάσει από τ’ ωραίο το δικό σου,
ο Χάρος δε θα καυκηθεί πως σ’ έχει πιάσει
αν με ρυθμούς αιωνίους περπατά ο καιρός σου.
Στήθια όσο θ’ αναπνέουν και μάτια θα θωρούνε,
ετούτοι θα σου δίνουνε ζωή γιατί θα ζούνε.
(Μετάφραση Βασίλη Ρώτα)
Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή;
Εσύ υπερέχεις σε απαλότητα και χάρη·
λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη
και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ.
Άλλοτε καίει πολύ των ουρανών η φλόγα,
θαμπώνεται άλλοτε η ολόχρυση τους όψη·
τ’ όμορφο κάποτε χάνει την ομορφιά του
απ’ την πορεία της φύσης είτε από την τύχη.
Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δε θα σβήσει,
της ομορφιάς την κατοχή δε θα τη χάσεις,
κι ο Χάρος δεν θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του·
θα λάμπεις πάντα εσύ μέσα σ’ αιώνιους στίχους!
Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν,
οι στίχοι αυτοί θα ζουν κι εσύ θα ζεις μαζί τους.