Οι άγγελοι στέκουν ξάγρυπνοι τις νύχτες
παραμονεύουν τις μεγάλες σιωπές
να διανύσουν τις αποστάσεις
που αφήνουν ανάμεσά τους οι άνθρωποι.

Παίρνουν απ’ το χέρι τα παιδικά πρόσωπα
εκείνα προσμένουν
στις κρυμμένες φωτογραφίες των πορτοφολιών
τα ξεναγούν στον κόσμο που δεν γνώρισαν
και μήτε ποτέ θα γνωρίσουν
τους μιλούν με λέξεις που ξανά δεν θ’ ακούσουν
γιατί όλα εντός μας κάποτε αλλάζουν.

Τα πρόσωπα που αγαπήσαμε
πορεύθηκαν σ’ άλλους δρόμους
κι ό,τι μας αγάπησε
ανασαίνει τώρα ξενιτεμένο στη λησμονιά.

Ιωάννης Τσιουράκης
Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος… (2008)