Τα νησιά της Ελλάδας! ω νησιά βλογημένα,
που με αγάπη και φλόγα μια Σαπφώ τραγουδούσε,
που πολέμων κι ειρήνης δώρα ανθίζαν σπαρμένα,
που το φέγγος του ο Φοίβος απ’ τη Δήλο σπορπούσε!
Αχ, ατέλειωτος ήλιος σας χρυσώνει ως τα τώρα,
μα βασίλεψαν όλα, όλα τ’ άλλα σας δώρα!

Πού είν’ εκείνα! Πού είναι, ω πατρίδα καημένη!
Κάθε λόγκος σου τώρα κι ακρογιάλι εβωβάθη!
Των παλιών των ηρώων ένας μύθος δε μένει,
της μεγάλης καρδιάς τους κάθε χτύπος εχάθη.
Και τη λύρα σου ακόμα την αφήνεις, οϊμένα!
απ’ τους θείους ψάλτες να ξεπέσει σ’ εμένα!

Μες τον άδοξο δρόμο, που μια τύχη με σέρνει
με φυλή που σηκώνει της σκλαβιάς αλυσίδα,
κάποιο βάλσαμο κρύφιο στο τραγούδι μου φέρνει
η ντροπή, που με πιάνει για μια τέτοια πατρίδα!
Και τι νά ’χει εδώ άλλ’ ο ποιητής, παρά μόνο
για τους Έλληνες πίκρα, για τη χώρα τους πόνο!

Πρέπει τάχα να κλαίμε μεγαλεία χαμένα
και ντροπή να μας βάφει, αντίς αίμα ως πρώτα;
Βγάλε, ω γης δοξασμένη, απ’ τα σπλάχνα σου ένα
ιερό απομεινάρι των παιδιών του Ευρώτα!
Απ’ εκειούς, τους τριακόσιους, τρεις αν έρθουνε, φτάνουν,
άλλη μια Θερμοπύλα στα βουνά σου να κάνουν

Με σαμιώτικο πάλι το ποτήρι ας γεμίσει!
Μες τον ίσκιο χορεύουν οι κοπέλες μας πάλι̇
σαν τα μαύρα τους μάτια δεν είδε άλλα η φύση.
Μα σαν βλέπω τη νιότη και τ’ αφράτα τους κάλλη,
το δικό μου το μάτι το θολώνει μια στάλα,
που για σκλάβους φυλάγουν των βυζιών τους το γάλα!