Μέσα μου ανοίχτηκε
βαθύ πηγάδι
σκοταδερό.
Μέσα του κάθε

φωνούλα βόγκισμα
λυπητερό.
Μέσα μου ολάνοιχτο
βαθύ πηγάδι
χωρίς νερό.

Και η πέτρα μέσα του
πάει, πέφτει, χάνεται
και δε χτυπά.
Βαθιά όλα μέσα μου
κι άδεια· και τίποτε

δε φέγγει· τίποτε
που ν’ αγαπά.

Κωστής Παλαμάς, Πεντασύλλαβοι, 12