Ύστερα
το σχοινί
τεντώθηκε
(πριν σπάσει;)
κι απόμεινε
σαν πρόχειρη
καρικατούρα,
ένας νεκρός
«ενδεδειγμένα»
προσιτός και
προτεινόμενος

«Ίσως –
πάντως
όχι εγώ…»

ξεφώνισα

Σχεδόν ακούσια
Ηθελημένα. Βίαια,
με διαμπερείς
τους σπασμούς

όπως σε άηχο εφιάλτη

Χρυσούλα Βακιρτζή, Από τη συλλογή Υδάτινη τέφρα (2008)