Είσαι ακόμα στη ζωή, γλυκιά μητέρα;
Ζω κι εγώ, γριούλα μου. Εχε γεια.
Ας φωτίζει το καλύβι σου εκεί πέρα
μ’ ένα φως ανέσπερο η βραδιά.

Μου ’παν για την έγνοια που σε δέρνει
και τον πόνο σου για μένα τον πνιχτό.
Παίρνεις, λένε, τα σοκάκια τυλιγμένη
στο φτενό παλιομοδίτικο παλτό.

Και φαντάζεσαι συχνά μέσα στο γκρίζο
το σκοτάδι κάποιο θέαμα τρομερό:
στην ταβέρνα μεθυσμένος καβγαδίζω
και μου μπήγουνε μια κάμα στο πλευρό.

Έλα, ησύχασε και βγάλε απ’ το κεφάλι
τις ιδέες τις κακές του οξαποδώ,
δε θα γίνω τόσο πότης και ρεμάλι
για να φύγω απ’ τη ζωή προτού σε δω.

Έχω μείνει τρυφερός και θέλω μόνο
ν’ αληθεύει τ’ όνειρό μου το παλιό,
να ξεφύγω απ’ το φιλόνικό μου πόνο
και στο σπίτι μας να ’ρθω το ταπεινό.

Θα γυρίσω όταν του κήπου μας τα κλώνια
ανοιξιάτικα μιλήσουνε στη γη.
Μόνο μην έρθεις σαν τ’ άλλα χρόνια
στοργικά να με ξυπνήσεις την αυγή.

Μην ξυπνάς αυτό που ’χει περάσει,
μη σκαλίζεις τους ανίατους καημούς.
Η ζωή μου έχει πρόωρα χορτάσει
από κούραση και πίκρες και χαμούς.

Δε θα κάνω όπως ζητάς την προσευχή μου.
Είναι ανέφικτος στο χτες ο γυρισμός.
Μόνο εσένα έχω ακόμα δύναμή μου,
μόνο εσύ το ασύγκριτο είσαι φως.

Κι έτσι αψήφησε την έγνοια που σε δέρνει
και τον πόνο σου για μένα τον πνιχτό.
Και μην παίρνεις τα σοκάκια τυλιγμένη
στο φτενό παλιομοδίτικο παλτό…

1924