Έχω στα μάτια μου κάθε πρωί
μιαν απειλή,
το μαύρο σύννεφο που σκέπασε τη γη,
τον ουρανό π’ αστράφτει·
είναι η ακήρυχτη βροχή, αυτές οι λέξεις.
Βουίζουν στην ησυχία μου, αναδεύουν τη μνήμη,
κραυγάζουν, κλαίνε, σβήνουν, σιωπούν.
Κι εκεί που λες θ’ αναπαυτείς ακούς την μουσική τους,
το μυστικό τους αίνιγμα, τη σκοτεινή τους προφητεία.
Όλη την μέρα παλεύω με τις λέξεις μου·
στο τέλος με νικούν,
γίνονται ποιήματα και φεύγουν.