Συχνά δεν ξέρω τι ακριβώς
μου συμβαίνει και
συνθλίβομαι τόσο αβάσταχτα.
Συχνά

πολύ συχνά τελευταία, το
φεγγάρι γίνεται πέτρινο πάνω
στο σώμα μου

καθώς οι εξομολογήσεις
των φίλων γύρω δεν μ’
αφήνουν να πάρω ανάσα.

Κι αυτό συμβαίνει τις
νύχτες, την ώρα που
γίνομαι σκόνη
αναλώσιμων υλικών
της μνήμης. Της μνήμης…

Αυτού του κακεντρεχή,
παντοτινού Καιάδα που τόσο
καλά ξέρει να σε κρύβει.

Να σε συντηρεί, σα να ’σαι η άλλη
πλευρά του εαυτού μου
βαρύγδουπε εκπρόσωπε παλιών
ονείρων ή ιδεολογιών που κάποτε
είχα πιστέψει. Ακράδαντα.

Ακραία. Με έκδηλη την τρέλα
μέσα μου, τολμώ να πω – πριν
ακόμα «λογικευτώ». Ως ώριμος
ενήλικος πια.

Χρυσούλα Βακιρτζή
Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)