Απρόσωπος (Αναστασία Γκίτση)
Και τόσο πολύ κούρνιασε στην σκιά του, σαν κρύωνε Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Και τόσο πολύ κούρνιασε στην σκιά του, σαν κρύωνε Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Εγώ δεν είμαι εγώ αλλά εκείνος που βαδίζει πλάι μου και δεν μπορώ να δω που κάποιες φορές τον επισκέπτομαι… Συνέχεια ποιήματος
Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά… Συνέχεια ποιήματος
Η ψυχή μου βαδίζει στο πλευρό μου, σ’ όλο το μάκρος του μεγάλου δρόμου, – μα αν και βαδίζουμε έτσι,… Συνέχεια ποιήματος
+++Φτερούγες σάλευαν κάτω απ’ τα έπιπλα, και στο βάθος ο σκοτεινός καθρέφτης έκανε τα παιδιά ν' αρρωσταίνουν συχνά, γιατί δεν… Συνέχεια ποιήματος
Όχι, δεν είμαι εγώ καθώς νομίζεις αυτός που κυβερνάει από τα βάθη προκαθορίζοντας πορεία και στόχους Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
+++Απ’ τον πατέρα μου κληρονόμησα αυτό το δυστυχισμένο χέρι κι απ’ τη μητέρα μου ένα μεγάλο φτερό, από κείνα που… Συνέχεια ποιήματος
Πόσο αόριστη και απαλή είναι των πνευμάτων η υφή. Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος