Αργοναύτες (Μυθιστόρημα, Δ’, Γιώργος Σεφέρης)
Και ψυχή ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν εις ψυχήν αυτή βλεπτέον: Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Και ψυχή ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν εις ψυχήν αυτή βλεπτέον: Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Τώρα που θα φύγεις πάρε μαζί σου και το παιδί που είδε το φως κάτω από εκείνο το πλατάνι, Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Δεν τους γνωρίσαμε ήταν η ελπίδα στο βάθος που έλεγε Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης. Εκείνοι που κάποτε θα ζήσουν εδώ που τελειώνουμε Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Πότε θα ξαναμιλήσεις; Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα.… Συνέχεια ποιήματος
Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ' το κυπαρίσσια κι όλο τριγύρω… Συνέχεια ποιήματος
Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μουΠερισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας πάνω σε καταστρώματα κατελυμένων καραβιών Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος
Τρεις βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι και παραπάνω Περισσότερα Συνέχεια ποιήματος