αφιερωμένο στον Lord of Pain
Φίλοι μου είναι πια μόνο οι συνοδοιπόροι
σ’ ένα δρόμο γυμνό της μοναξιάς.
Μιλήσαμε την ίδια γλώσσα, ταξιδέψαμε
στα ίδια τοπία εκτός κι εντός.
Κυρίως εντός μέσα από τα βιβλία
που έγραψαν άλλοι ή κι εμείς.
Φίλοι μου οι ποιητές στη δημιουργία.
Με τους άντρες συνουσιαστήκαμε ή βιώσαμε
μοναχικές ηδονές σε δρόμους παράλληλους.
Με τις γυναίκες μοιραστήκαμε τα ίδια βιώματα
κι όλοι επικοινωνήσαμε
με την Ψυχή του Κόσμου.
Σύντροφοι στην ίδια πορεία, βοηθήσαμε
ο ένας τον άλλον να καταλάβει.
Τώρα καθώς -πάντα μοναχική- κατασκηνώνω
κάτω απ’ τ’ αστέρια, σκέφτομαι τους φίλους μου
που ανέστιοι και πλάνητες γυρνούν.
Ο ίδιος πάντοτε ουρανός συνδέει τη μοναξιά μας.
Ανέκδοτο ποίημα (23/4/2000)
Πηγή: http://members.tripod.com/~sofia_4/