Γίνομαι ποίηση, φεύγω απ’ τον κόσμο
Ήρθες όταν εγώ… (Μανόλης Αναγνωστάκης)
Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Σαν κάθε νύχτα
Καίοντας την ανάμνηση πικρών θανάτων
Το περιστέρι (Μίλτος Σαχτούρης)
Αποδώ θα περνούσε το περιστέρι
είχαν ανάψει δαδιά γύρω στους δρόμους
Η πόρτα (Μίλτος Σαχτούρης)
Η πόρτα που άνοιξες με τόσο πάθος
άνοιξε στο θάνατο
και δε μπορούν να τον σκεπάσουν τρία λουλούδια
και δε μπορούν να τον ξορκίσουν
Άσμα πρώτο (Δάντης, μετάφραση Μαβίλης / Μαυρίκιος)
Μες στα μισά του δρόμου της ζωής μας
σε μαύρο δάσος βρέθηκα χαμένος
απ’ την ορθή οδό λοξοδρομώντας.
Σονέτο XXVII (Πάμπλο Νερούδα, μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος)
ΓΥΜΝΗ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ απλή όπως ένα σου χέρι,
γήινη, μικροσκοπική, διάφανη, τέλεια, λεία,
έχεις τις φεγγαρογραμμές και της μηλιάς τους δρόμους,
γυμνή είσαι λυγερόκορμη σαν το γυμνό το στάρι.