Ποιήματα

Η ισόβια στιγμή (Οδυσσέας Ελύτης)

Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε·
δώσε της διάρκεια· μπορείς!

Είσαι ακόμα στη ζωή, γλυκιά μητέρα;
Ζω κι εγώ, γριούλα μου. Εχε γεια.
Ας φωτίζει το καλύβι σου εκεί πέρα
μ’ ένα φως ανέσπερο η βραδιά.

Μου ’παν για την έγνοια που σε δέρνει
και τον πόνο σου για μένα τον πνιχτό.

Μέσ’ στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ’ ένα μνήμα!

Τυχαία ώρα. Τυχαία πλατεία. Τυχαία Ελλάδα.
Πάντως Κυριακή,

Κανένα ποίημα δεν είπε δεν θα πει
το σπαραγμό στο βάθος του

L’avvelenata nell’Averno

«Άδη μαύρε, χαιρετώ σε!
δεν εχάρηκε ποτέ
μάτι ανθρώπου για τον ήλιο
καθώς τώρα εγώ για σε.

― Έρως και Χάρος πάντοτε
δουλεύουν εδώ κάτου,

Η γη ζηλόφθονος
κρατεί καλά κρυμμένον
τον μυστικό τύμβο του Οδυσσέα