Μία φορά μες στη ζωή, σε κάθε ζωή, μονάχα μία
η φοβερή στιγμή του ερχομού, ο πρώτος λόγος,
η τρυφερή της εφηβείας αυγή, η εφεύρεση του κόσμου,
το πρώτο φιλί, το πρώτο σπίτι, το πρώτο αφεντικό
και η σκοπιά δύο με τέσσερις στους ποταμούς της νύχτας.
Μία φορά μονάχα στη ζωή θάρθει ένα πάθος εξολκέας
να κάνει αίμα την αναπνοή και μουσική τη δύση
τα καλοκαίρια ερμαφρόδιτα στου πόνου τα σκληρά πουκάμισα,
θα ‘ρθεί σαν τον αετό ο ένας έρως ξάφνου απ’ τα πέρα μέρη
ο άπαξ, ο μοναδικός, θ’ αφήσει στην ψυχή εγκοπές ως το τέλος.
Μονάχα μια φορά, σε κάθε ζωή, θα ‘ρθεί η ευκαιρία
του κτίζειν και ανοικοδομείν στα πέλματα του ουρανού,
η θέα της εξουσίας, η μάχη της χαράς, το πέταγμα προς τα άνω.
Και μια φορά, μία πάλι μονάχα, νύχτα που φεύγεις,
μ’ ένα μικρό τίναγμα του ονείρου, πέταγμα στη σιωπή.
Μονάχα μια φορά; Συμφωνείς με τον Γιάννη;
Φυσικά. Δίκιο έχει ο ποιητής. Αλλά αυτή η πρώτη φορά δεν καταργεί τις άλλες που θα ακολουθήσουν και θα της μοιάσουν. 🙂
Όπως έλεγε και ένας φιλόλογος μου:
Να συμπληρώσω, ότι η συχνή επανάληψη (ή ακόμη χειρότερα παράλληλη ύπαρξη) «υψηλών συναισθημάτων» αυτού του τύπου παραπέμπει σε κατανάλωση, παραπέμπει σε σουπερμάρκετ, παραπέμπει σε έρωτα με τον εαυτό παρά έρωτα με τον άλλο. Παράβαλε: http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=34303.0
Σπύρο, για την “πρώτη” φορά μίλησα εγώ. Η πρώτη δε θα ‘ναι απαραίτητα κι η τελευταία. Θα επαναληφθεί (οπωσδήποτε αλλιώς κάθε φορά, έτσι που να μοιάζει σαν μια καινούρια πρώτη) κι από αυτές τις λίγες επαναλήψεις θα φανεί, θα ξεχωρίσει και θα λάμψει η καθοριστική, η ΜΙΑ.
Σαφώς, η πρώτη δεν είναι απαραίτητα η σημαντικότερη, απλά, συνήθως, η πιο αθώα και με τις λιγότερες άμυνες.