Ολόλυζαν οι γυναίκες
πάνω στον τάφο που έκλεισε,
ύστερα φύγαν με συνοδειά
τη λύπη και το θρήνο τους.
Έτσι αφήνουν μόνο το νεκρό
και φεύγουν όλοι,
μονάχο στην απύθμενη
αγκάλη του θανάτου, ασυνήθιστον.
Κλείνεται στην πυκνή γη,
αποκλείνεται ο νεκρός,
δεν τολμά να μας ακολουθεί
ούτε το ίνδαλμά του.
Πρέπει να μείνει εκεί,
ανάμεσα στους άλλους πέτρινους σταυρούς,
ανάμεσα στους ξένους νεκρούς,
τους ζωντανούς ν’ αφήσει
που βιάζονται να ζήσουν.
Κατά τη λαϊκή ρήση, «οι ζωντανοί με τους ζωντανούς…»
Είδες πόση μοναξιά κρύβει ο θάνατος αμέσως μετά την ταφή;
Ξέρω. Όπως ξέρω πόσο λίγο κρατούν, τα «αιώνια συναισθήματα».
Θες να πεις ότι τα λόγια κρατούν λίγο. Γιατί, όπως λέμε συνέχεια οι δυο μας, από τα έργα μας κρινόμαστε. Τα λόγια δεν κοστίζουν.