Αποχαιρετισμός στον Γ. Καραβασίλη
Ένας ένας φεύγουμε.
Σαν να ξυπνάμε από ασυνήθιστο όνειρο.
Σαν ξαφνικά, να έχουμε βγάλει φτερά.
Μπαίνουμε σε άλλους ουρανούς.
Περνάμε άλλες θάλασσες.
Πάμε να συναντήσουμε τους χτεσινούς μας φίλους.
Μέσα από μαγικά τοπία
προχωρούμε συντροφιά με τ’ αγρίμια του δάσους.
Τρυγάμε τους καρπούς από άγνωστα παραδείσια δέντρα.
Ανοίγουμε την αγκαλιά μας στα φιλιά των ανέμων.
Μιλάμε με τα πουλιά.
Ζούμε μιαν άλλη αίσθηση του χρόνου.
Σε πανηγύρια ξέφρενα
μεθάμε με δυνατά ποτά από εξωτικά αποστάγματα.
Καπνίζουμε τσιγάρα σέρτικα με ονειρικά χαρμάνια.
Κι απ’ την άλλη
ακούμε τη Μητέρα να μας φωνάζει με το πρώτο μας όνομα.
Γέρνουμε πάνω σε φύλλα στρωμένα από χλοερά παραμύθια.
Γινόμαστε πάλι παιδιά.
Κι απαλλαγμένοι από το βάρος μιας χτεσινής ματαιότητας
για πρώτη φορά αισθανόμαστε ελεύθεροι.
Ελεύθεροι από κάθε είδους ιδιοτέλεια.
Από τον προαιώνιο φόβο
για πάντα, αυτό προπάντων: Ελεύθεροι