Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι επ’ έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
– ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα’ρθεί η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.
΄Ενα ποίημα που ξεχωρίζει και έχει κάτι να πει .
Έχοντας κάποιος διαβάσει το ποιητικό έργο του Τάσου Λειβαδίτη, δεν ξαφνιάζεται από την ομορφιά αυτού του ποιήματος, και ως προς τη γραφή και, κυρίως, ως προς το περιεχόμενο…
Ο Λειβαδίτης είναι, τελικά, “ξεχωριστός” και ως Ποιητής και πρωτίστως ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Στ’ αλήθεια δεν είναι δηλωτικό της ψυχής του αυτό το ποίημα;