Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της
ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είτανε που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια είτανε γιατί μου λείπανε
τα μάτια σου
κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα
δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είτανε
η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μου
άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου.
Τάσος Λειβαδίτης, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (διαβάζει ο ποιητής)
ΤΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ,,ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ,ΟΝΕΙΡΟ,ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ…ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΛΟΥΣ…..
Υπέροχο!!!
Όχι μόνο το συγκεκριμένο απόσπασμα, αλλά ολόκληρο το ποίημα “Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας”, το οποίο ο Τάσος Λειβαδίτης αφιέρωσε στη γυναίκα του, την Μαρία, που ήταν για κείνον όχι μόνον το στήριγμα στα δύσκολα χρόνια, αλλά ο φύλακας – άγγελος ολόκληρης της ζωής του!
Στίχοι κατακλυσμένοι από μιαν άφατη τρυφερότητα, που συγκινεί κάθε ευαίσθητη ανθρώπινη ψυχή!