Xρόνο με το χρόνο,
ώρα με την ώρα,
λεπτό προς λεπτό,
στάζει χρώμα πορφυρό
στο δέρμα.
Εμποτίζει τα κύτταρα
τυλίγει τη καρδιά
διαθλάται στο βλέμμα.
Κόκκινο της φωτιάς
κόκκινο του αίματος.
Επιπλέω σε κόκκινα νερά,
χωρίς σωσίβιο,
χωρίς γιατί.
Έτσι ανεξήγητος
ο έρωτας εισβάλλει στη ζωή μου.
Σπύρο, ευχαριστώ για την ανάρτηση..
Καλό απόγευμα
-:)
Έτσι μπράβο. Να αυξάνονται και να πληθύνονται οι ποιητές της Θεσσαλονίκης (στο ιστολόγιό σου και γενικά). 🙂
Να αυξάνονται και να πληθύνονται οι άνθρωποι με ποιητική ψυχή, απ’ οπουδήποτε. Αλλά αυτό είναι κομματάκι δυσκολότερο· εδώ μπορεί να δυσκολεύονται ακόμη και οι ποιητές.
Οροσειρά το δίκιο σου.
Πάντως προτιμώ να αυξάνονται και να πληθύνονται οι Θεσσαλονικιοί με ποιητική ψυχή. 🙂
Μπα. Ο τοπικισμός είναι στενομυαλιά :Ρ
Άσε με μια φορά να με πιάσει το τοπικιστικό μου, βρε παιδάκι μου. Τι πράγμα είσαι πια! :-))