Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο… Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα…
Κική Δημουλά, Μια ποιήτρια εξομολογείται
“… είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! … Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα… Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα…”.
Τι γραφή, Θεέ μου! Πόση αλήθεια!
Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, κι ύστερα πάλι από την αρχή… Κι έχω την αίσθηση πως αυτή η γυναίκα, την οποία -τι κρίμα!- δεν έχω συναντήσει ούτε μια φορά, είναι φίλη μου, της έχω ανοίξει διάπλατα τους χώρους της ψυχής μου, της έχω μιλήσει για ολόκληρη τη ζωή μου, κι εκείνη -κάποια μέρα- πήρε μολύβι και χαρτί και τα κατέγραψε όλα, με λίγα μόνο λόγια… Τη μόνιμη ταραχή, τη διαρκή διαμαρτυρία, το γόνιμο παράπονο, την απόλυτα καταστροφική ευγένεια και, τέλος, την καθαρή ήττα!
Νιώθω θαυμασμό, συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη!