Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Σπύρο,
θα σε …”μαλώσω”. Γιατί το ποίημα έχει τίτλο “Ε λ έ ν η” κι εσύ δεν τον έβαλες. Ε, ένα ποίημα (δυο για την ακρίβεια) έγραψε για τ’ όνομά μου ο αγαπημένος μου ποιητής κι εσύ το αποσιωπάς; :-)))
Για το όνομά σου είχε γράψει ολόκληρη συλλογή… Όλα για την Ελένη
http://www.youtube.com/watch?v=4Je1FIf_XSg
Για τον Ελύτη έλεγα εγώ, Σπύρο, όχι για τον Χατζιδάκι. Ο κύκλος τραγουδιών “Για την Ελένη” του Μάνου είναι σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη , ενώ το ομώνυμο είναι σε στίχους του ίδιου του Χατζιδάκι.
Εγώ θα σου τα μαθαίνω; Κι έχω μάθει πως είσαι χατζιδακικός. 🙂
Μα όλοι για σένα θες να λένε; Αμάν πια…
Όχι όλοι. Εκείνοι που είπανε όμως… 🙂
Τι να πω κι εγώ που για μένα κανείς τους δεν έγραψε ούτε λέξη;
Εμ, τι να σου κάνω! Πάντως γράφεις εσύ γι’ αυτούς όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Το ‘πιασες το υπονοούμενο; 🙂
Από τους πιο συγκλονιστικούς κι αγαπημένους στίχους του Ελύτη…
Όταν ακούω Χατζιδάκι -κι αυτό συμβαίνει πολύ συχνά- οι στίχοι αυτοί ταξιδεύουν συνεχώς στη σκέψη μου… Λες κι αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα της μουσικής του Μάνου…
Πιστεύω πως ο Ελύτης και ο Χατζιδάκις αποτελούν ένα θεϊκό δίδυμο…
Αμ, ο Ελύτης κι ο Θεοδωράκης;
Δεν έχεις άδικο! Όμως, δεν σου κρύβω πως τον Θεοδωράκη τον συνδέω περισσότερο με τον Ρίτσο… Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, είχα μιλήσει για τη “Γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών” (μια αναδρομή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα).
Μεταξύ άλλων είχα αναφερθεί στη Φαίδρα από τον την ευριπίδεια τραγωδία “Ιππόλυτος Στεφανηφόρος”. Στη συνέχεια έκανα λόγο για τη “Φαίδρα” του Jules Dassin και, βέβαια, δεν παρέλειψα να αναφερθώ στην εκπληκτική “Φαίδρα” του Γιάννη Ρίτσου (“δεν αντέχω την ύβρη της σιωπής σου”). Όλη αυτή τη αναφορά την είχα πλαισιώσει με τη μουσική του Θεοδωράκη “Φαίδρα” (“αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου…”). Φαντάζεσαι τί έγινε;
Συγγνώμη για τα λάθη: “(τον) την ευριπίδεια τραγωδία” και “τη αναφορά” αντί “την αναφορά”. Η σχολαστικότητά μου στην κορύφωσή της!
Αν έχεις μιλήσει για τη «Γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών» τότε έχεις μιλήσει για την «πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών».
Η ποίηση δημιουργήθηκε ως ένα ιδίωμα για να περιγράψει/προσεγγίσει κανείς τη γυναίκα – τα μέχρι τότε μέσα ήταν το λιγότερο ανεπαρκή.
Αν σου βρίσκεται σύνδεσμος για την ομιλία πάντως, ρίχ’ τον 🙂