Θυμάσαι;
Ένα βράδυ ταξιδέψαμε
μ’ ένα μικρό καΐκι στο βάθος των ματιών μας.
Δεν είχε πλοία εκείνη η θάλασσα
δεν είχε παραλλήλους
παρά μονάχα σκοτωμένους γλάρους στον ορίζοντα
ζεστούς ανέμους που γυρίζαν τις πυξίδες
και παραλίες που θρυμματίζονταν στο βλέμμα μας.
Γράφω
για να κρατήσω τον καιρό
για να κρατήσω την ομίχλη
πάνω από τη θάλασσα
όπως τα βλέφαρα πάνω απ’ τον ύπνο
μην τύχει και ξυπνήσουν οι πνιγμένοι
που κατοικούνε κάτω από το νερό.