Τι ζητούσαν, λοιπόν, σε τι είχα φταίξει, έμενα το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω, κυνηγημένος πάντα, πού να βρεις καιρό, έτσι έμεινα εύπιστος κι αγκάλιαζα το κρύο σίδερο της γέφυρας.
Ενώ απ’ το βάθος, μακριά, με κοίταζε σαν ξένο η πιο δική μου ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης, Ενοχή, από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα, Διασπορά, Τόμος 2 της τρίτομης έκδοσης του Κέδρου, σελίδα 25
Το ποιημα ξεκινα με το “τι ζητουσαν, λοιπον, ” κι οχι το ζητουσαν !