Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.
Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κ’ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.
Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.
Έχει μελοποιηθεί από τον Νότη Μαυρουδή και το τραγούδησε η παρά ένα χρόνο συμμαθήτριά μου Σοφία Βόσσου στον δίσκο “Στην όχθη της καρδιάς μου”.
Κοίτα την τώρα, Σπύρο, πώς διαφημίζει το σχολειό της.
Δυστυχώς, Βίκυ, το σχολειό μου διαφημίστηκε επαρκώς απόψε. Σ’ έναν κάδο απορριμμάτων έξω από αυτό βρέθηκε ο τεμαχισμένος 25χρονος (αν άκουσες).
Με τη Σοφία πηγαίναμε από το δημοτικό στο ίδιο σχολείο. Μια τάξη με πέρναγε. Έπειτα πηγαίναμε και στο ίδιο γυμνάσιο και λύκειο. Έχω φωτογραφία της από σχολική μας εκδρομή, όπου με την κιθάρα της τραγουδούσε το “Μάτια σαν και τα δικά σου” κι ένα τσούρμο κοριτσόπουλα και καθηγητές την ακούγαμε μαγεμένοι. Κρύσταλλο η φωνή της τότε.
Άντε καλά. Σου χαρίζομαι, όπως καταλαβαίνεις, γιατί κατά βάθος είσαι καλό κοριτσάκι.
Πλάκα έχετε εσείς…
Ορίστε το τραγούδι:
Συγνώμη, αλλά δεν ξέρω να βάζω απευθείας σύνδεσμο στα σχόλια.
Απευθείας είναι αυτός ο σύνδεσμος, Ελένη. Τι άλλο θες να κάνεις; Να σου βάλουμε και γιγαντοοθόνη στα σχόλια;
Προστέθηκε στο ποίημα.
Μπράβο, Σπυρούλη. 🙂
Μάλλον έβαλε ο Σπύρος το χέρι του ή το wordpress σε αντίθεση με το blogger τους δίνει κατευθείαν.
Ακριβώς. Το WordPress τους δίνει κατευθείαν.
Το blogspot είναι για πρωτάκια σαν κι εσένα. 🙂
Αν είναι για …πρωτάκια σαν κι εμένα, δεν είναι καλός καθοδηγητής. Αυτό έπρεπε να τους δίνει κατευθείαν. 🙂
Πάει… παιδική χαρά το κάναμε πάλι. Σπύρο, πάρε τη μεγάλη γομολάστιχα, παιδί μου, γιατί καλή είν’ η πλάκα αλλά με φειδώ.
Εκφραστείτε ελεύθερα. Να φέρω μαρκαδόρους;
Μηηηηηηηη… είναι τσαπατσούλα και θα μουτζουρωθεί ολόκληρη. 😛
Απαπαααα! Εμ, ποιος μου φταίει; Δεν ήξερα, δε ρώταγα; Φίλη που πήγα και πέτυχα!
🙂 Να δεις τα “μαχαίρια” πώς λεκιάζουν. Τύφλα να ‘χουν οι μαρκαδόροι.
Πάλι με λάθος μαχαίρι πήγες να κόψεις ψωμί; Αχ, τόσο ξύλο έφαγες απ’ τη μαμά σου για να μάθεις να χρησιμοποιείς τα σωστά εργαλεία, πλην όμως εις μάτην. 😛
Θα πας τώρα ν’ ακούσεις το τραγούδι που θα βάλω και που σίγουρα σ’ αρέσει, μπας και γίνεις άνθρωπος;
Ρίχ’ το γρήγορα. Τόσες μέρες το περιμένω.
Πότισέ τα όμως πρώτα. Κρίμα να μαραθούν. 😉
Όχι, δεν είναι αυτό που νόμισες. Είναι ένα άλλο καταπληκτικό.
Μηπως μπορειτε να με βοηθηστε σχολιαζοντας τη μεταμορφωτικη δυναμη του ερωτα μεσα απο το ποιημα της Μ.Πολυδουρη