Τόσα χρόνια κλειδωμένος στο συρτάρι του γραφείου
ανάμεσα σε συνδετήρες,
φακέλους, κουμπιά
κι ακόμη μυρίζει πορτοκάλι.
Δώρο δικό σου στη γιορτή μου.
Τι παράξενο.
Το μόνο που μας ενώνει πια
ένα αντικείμενο που σχεδιάστηκε
να κόβει.
Τόσα χρόνια κλειδωμένος στο συρτάρι του γραφείου
ανάμεσα σε συνδετήρες,
φακέλους, κουμπιά
κι ακόμη μυρίζει πορτοκάλι.
Δώρο δικό σου στη γιορτή μου.
Τι παράξενο.
Το μόνο που μας ενώνει πια
ένα αντικείμενο που σχεδιάστηκε
να κόβει.
Κι αυτό το ‘ξερα. 🙂
Μα ποιος είσαι; Ο παντογνώστης όστις τα πανθ’ ορά;
Κοινώς πανόπτης. 🙂
Μου άρεσε.. τι κάνει ένα ξεχασμένο δώρο.!
Καλό βράδυ
Καλό βράδυ, πεταλουδίτσα.
Μου άρεσε πολύ αυτό το ποίημα. Επικεντρώθηκα στον στίχο: “κι ακόμη μυρίζει πορτοκάλι”. Αυτές οι μυρωδιές που παραμένουν, τελικά, αναλλοίωτες! Πόση ευαισθησία και, στ’ αλήθεια, πόση α λ ή θ ε ι α!