Στο τέρμα της ζωής μου έχω φτάσει,
κατάκοπη απ’ την πορεία τη δεινή.
Μια νύχτα με κυκλώνει σκοτεινή,
που το φτωχό κορμί θα ξαποστάση.
Την πόρτα του θανάτου ηύρα κλειστή
και μάταια χτυπώ το μάνταλό της.
Θέλω η ψυχή μου εκεί να δροσιστή
απ’ το πικρότατο μαρτύριό της.
Άλικο αίμα πια δε μου έχει μείνει
για να ξαναγυρίσω πίσω στη ζωή.
Στους ζωντανούς γυρίζω μια νεκρή,
δίχως του τάφου νάχω τη γαλήνη.
Μπράβο, Σπύρο! Καλά έκανες και το δημοσίευσες αυτό το ποίημα γιατί μάλλον είναι από τα τελευταία που έγραψε η ποιήτρια, αν όχι το τελευταίο.
Είναι εξαιρετικό, ειλικρινές και απόλυτα δικαιολογημένο.
Ακριβώς.