Αχ, όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.
Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.
‘Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.
Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ αφήσω κάποιο δείλι.
Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω, αγαπούλες!–
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.
Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.
Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.
Νηπενθή, 1921
Το αγαπώ πολύ αυτό το ποίημα, Σπύρο. Πάρε και την πρώτη του μελοποίηση από τον Γιάννη Σπανό, με πρώτο εκτελεστή τον Γιάννη Πουλόπουλο.
Σε ευχαριστώ πολύ! Λατρεύω τον Πουλόπουλο και δεν είχα ξανακούσει αυτή την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μελοποίηση. Ωστόσο, ο συνδυασμός Πλάτωνος-Γιαννάτου σκοτώνει.
Reblogged this on a r t . and commented:
Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.
τώρα το άκουσα για πρώτη φορά είναι πολύ ωραίο τραγούδι