Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
Κλασικό πλέον, ε;
Συμφωνώ απόλυτα με τη χρήση του επιθέτου “κλασικός”.
Το ποίημα αυτό, Βίκυ μου, είμαι σίγουρη πως ύστερα από αιώνες θα κατέχει τη θέση που κατέχουν σήμερα -όχι μόνο για εμάς τους Έλληνες- εκείνα τα αθάνατα καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά “μνημεία” της αρχαιοελληνικής Κλασικής Περιόδου…
Όσο όμορφο κι αν είναι, όσο κι αν τ’ αγαπώ αυτό το ποίημα, νομίζω πως η Κική Δημουλά μάς έχει δώσει πολύ ωραιότερα. Αυτό είναι από τα πιο “πιασάρικά” της, κατά την ταπεινότατή μου γνώμη.
Το πιο δυνατό σημείο του; Μα οι στίχοι της πρώτης στροφής.
Εννοούσα ότι είναι κλασικό του ύφους της Δημουλά, Ελένη. Και μην αδικούμε τόσο το ποίημα αυτό επειδή έπιασε τον πολύ κόσμο. Είναι πολύ δυνατό γραπτό.
Κι εγώ εννοούσα πως όταν η ποιήτρια έχει δώσει πολύ πιο δυνατά δείγματα της ποίησής της κι ο κόσμος κολλάει σ’ αυτό εδώ το ποίημα κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς. Όχι με το ποίημα ούτε με την ίδια την ποιήτρια, φυσικά.
Για να μην παρεξηγούμαι, να διευκρινίσω πως θεωρώ καλό που έστω κι έτσι έρχεται ο κόσμος σ’ επαφή με μια μεγάλη ποιήτρια και το έργο της. Εκείνο που μ’ ενοχλεί είναι που πολλοί δεν ψάχνουν παραπέρα απ’ το συγκεκριμένο ποίημα. Ξέρουν αυτό το ποίημα και θαρρούν πως γνωρίζουν τη Δημουλά, όπως παλιότερα ήξεραν το “Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς” από το “Μονόγραμμα” και θαρρούσαν πως γνώριζαν τον Ελύτη.
Κάτι ανάλογο μ’ εκείνη την έρμη την “Πριγκιπέσσα” του τραγουδιού που λέγαμε κάποια άλλη φορά, που φορέθηκε τόσο πολύ (κι από ανθρώπους που ούτε ξέρουν ποιος είναι ο Μάλαμας) που κατήντησε βαρετή στ’ αυτιά μου (μας;) πια.
Κι εγώ νόμιζα ότι εννοούσες το «Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;» που είπε κάποτε ο Σαλαμπάσης. 🙂
Reblogged στις Greek Canadian Literature.