Πάνω στο λόφο σού ‘στρωσα πευκοβελόνες
κι έριξα πάνω τους αχτίδες ήλιου κι από πάνω
σου ‘στρωσα ένα χαμόγελο να μην κόβεται το κορμί σου.
Κι είπα στο χρόνο να μη σε ξυπνήσει.
Ή, πιο καλά, να σε ξυπνήσει όσο μπορούσε αργότερα,
γιατί πολλές φορές τα πράγματα γίνονται μια φορά
κι ας είναι οι μέρες όλες ίδιες και ο ήλιος αιώνιος.
“κι από πάνω σού ‘στρωσα ένα χαμόγελο να μην κόβεται το κορμί σου”
Τρυφερό ποίημα, ε;
Απόλυτα.
Αν δεν θεωρούσα ολόκληρη την ποιητική δημιουργία του Βρεττάκου “ξεχωριστή”, θα έλεγα πως το συγκεκριμένο ποίημα είναι πραγματικά “ξεχωριστό”.
Όπως σε πολλά ποιήματα του μεγάλου αυτού δημιουργού, έτσι και σ’ αυτό, το “φως” είναι παρόν (… έριξα πάνω τους αχτίδες ήλιου…, …και ο ήλιος αιώνιος).
Ένα από τα πιο τρυφερά ποιήματα που έχω διαβάσει…
Με συγκίνησε πολύ ο στίχος που προανέφερε η Νερένια.
“… πολλές φορές τα πράγματα γίνονται μια φορά…”. Όμως, μήπως τελικά “πάντα” (και όχι “πολλές φορές”) τα πράγματα γίνονται μια φορά;
Όταν ο ποιητής είναι της κλάσης του Βρεττάκου, τότε μπορεί να πει τα πιο σύνθετα πράγματα χρησιμοποιώντας τις πιο απλές λέξεις. Ενίοτε μπορεί να κάνει και το ακριβώς αντίστροφο με σατανική ευκολία. 🙂
Συμφωνώ απόλυτα!!!