Τα ποιήματα, φωτεινά της ζωής μας ιντερμέτζα; Μπορεί. Όμως τα πιο πολλά είναι να κοσμούν μόνο τάφους, κι άλλα, τα καλύτερα ίσως, μείνανε μες στο μυαλό μας, δεν υπήρξαν ποτέ, παιδιά που πεθάνανε από προφυλακτικό, κι άλλα αποβολές, κι όσα τελικά απ’ αυτά γεννήθηκαν, τέρατα της εκτρωματικής εποχής μας.
Μάριος Χάκκας, Το τσαλάκωμα, από τη συλλογή διηγημάτων Ο Μπιντές, σ. 18, εκδόσεις Κέδρος, 1970
Το έχω διαβάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια το βιβλίο αυτό και διαπιστώνω ότι δυστυχώς έχω πολύ αδύναμη μνήμη.. δεν μπόρεσα να ανακαλέσω το απόσπασμα αυτό..
Μάλλον πρέπει να επανέλθω κάποια στιγμή..
Ναι, αν και προτιμώ τα διηγήματα του Ιωάννου 🙂
Ιδιάζουσα περίπτωση των γραμμάτων μας ο Μάριος Χάκκας. Κι ακόμα δεν έχω ασχοληθεί εκτενώς με την περίπτωσή του. Όσον αφορά το απόσπασμα, μου συνέβη κι εμένα το ίδιο που συνέβη στην Έλενα. Αν κι έχω διαβάσει τον “Μπιντέ”, δεν το θυμάμαι αυτό το κομμάτι.