Αν θρηνώ
δεν είναι τόσο γιατί έχασα το σπίτι μου
και δεν έχω πια πού την κεφαλήν κλίναι
(σ’ αυτό ίσως κι εγώ να φταίω εν μέρει)
δεν είναι τόσο για το σύννεφο που μου τυλίγει το πρόσωπο
που μου νυχτώνει την όψη·
είναι που είμαι γεμάτος από λέξεις,
βάρος αβάσταχτο από λέξεις, λόγια, φράσεις
έτοιμες από καιρό, νοήματα
που δεν μπορούν να βγουν
αφού εσύ
δεν μπορείς πια ν’ ακούς ανθρώπινες ομιλίες.
Σπουδαίο ποίημα αυτό του Ευαγγέλου, Σπύρο. Κι ας είναι από τα πρώτα του. Σίγουρα θα βρεις πολλά ακόμα να σ’ αρέσουν τώρα που θα δούμε αναλυτικά το έργο του.
Eξαιρετικό πραγματικά..
Καλημέρα…
Έτσι, είναι, ω θεά των πεταλούδων 🙂
Τώρα που το λες, Σπύρο, η θεά ήταν να πάει διακοπές με τις πεταλούδες της. Γιατί είναι πάλι στα μηχανήματα;
Γεια σου Βικάκι.. με ανεβάσατε πάλι..
Γύρισα χθες από Σύβοτα και Τρίτη ξημερώματα πετάω για Χίο για άλλες 5 μέρες.. οπότε για 2 μερούλες θα είμαι στα μηχανήματα πάλι..
Εσείς αγαπητοί μου φίλοι, πότε θα ξεκουραστείτε;
Ποτέ. Ο Σπύρος είναι στο νησί του αλλά δεν ξεκουράζεται, όπως βλέπεις.
Μήπως θα περάσεις από Αθήνα ή είναι απευθείας Θεσσαλονίκη-Χίος η πτήση;
Το ιδανικό μέρος για μια θεά των πεταλούδων είναι η περιοχή «Κοιλάδα με τις Πεταλούδες» στην Πάρο.
Όσο για εμάς, το δικό μας Weltschmerz δεν έχει αναπαμό, ούτε εκεί, ούτε εδώ 😉
Απ’ ευθείας Βικάκι… Λες να ερχόμουν Αθήνα και να μην σου το έλεγα; Εννοείται πως αν έρθω θα σου το πω..
Σπύρο δεν έχω πάει Πάρο, αλλά έχω ακούσει για αυτή την περιοχή.. στα προσεχώς λοιπόν..
Ελπίζω να μην κολλήσουν οι φτερούγες μου σε καμμιά μαστίχα εκεί στη Χίο και δεν μπορώ να πετάξω..:)
Φιλιά πολλά ακούραστοι φίλοι μου..
Καλά να περάσεις, Λενάκι. Και πιες καμιά μαστίχα στην υγειά μας. 🙂