Σ’ είδα απ’ τ’ αμπέλια ν’ ανεβαίνεις
τα κλήματα περίπαθα μπλεγμένα στις ακτίνες σου –
σ’ είδα από τα νερά τα κύματα να σε φθονούνε,
από της φυλακής το παραθύρι σου φώναξα το χαίρε,
από τους ώμους του έρωτα κι ανάμεσα από τα φιλιά,
πάνω από τους καπνούς της μάχης.
Στ’ αλήθεια ευτύχησα γιατί δεν έγινα
δούλος κι αφέντης κανενός,
σ’ απόκτησα ξέροντας πως ανήκεις
σ’ όλα τα μάτια που σε βλέπουν.
Βικτωρία Θεοδώρου, Σ’ απόχτησα, Από τη συλλογή Ουρανία, Κέδρος, 1978, σελίδα 40
One thing I know:
Nothing is mine to own;
I possess alone
This awareness
http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=81375.0
Μεγάλη αλήθεια αυτή, Σπύρο. Ίσως ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι αν το πιστεύαμε όλοι βαθιά αυτό.
Υπέροχη η τελευταία στροφή του ποιήματος. Τι υπέροχη; Ποίημα από μόνη της.
Προσυπογράφω το σχόλιο της Νερένιας!
Προσθέτω μια σκέψη που μου γεννήθηκε, καθώς διάβαζα αυτή την υπέροχη τελευταία στροφή…
Το δίστιχο “Στ’ αλήθεια ευτύχησα γιατί δεν έγινα / δούλος κι αφέντης κανενός” δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως “επιτύμβιο επίγραμμα” ;