Τα ίδια και τα ίδια
κάθε βράδυ.
Τα χέρια μου
δεν αντέχουν
να κρατήσουν
το σκοτάδι.
Γι᾽ αυτό κάθε πρωί
ξυπνώ
της μνήμης μου
τη μικρή καρδερίνα
Κι ένα σπίτι
της δείχνω
γεμάτο τραγούδια
– Εκεί μένει
της λέω
το φως.
Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων, Ίκαρος, 2010
Πολύ τρυφερό! Σαν παραμύθι…
“Κι ένα σπίτι
της δείχνω
γεμάτο τραγούδια
– Εκεί μένει
της λέω
το φως”
Υ.Γ. Υπογράμμισα το “μένει”.
Παραμύθι? Τραγικό και σπαρακτικό ποίημα. Μεγάλος ποιητής ο κ. Λαμπρέλλης.
ναι ναι μεγαλος και γνωστός σε όλλους