Βρίσκω τον κόσμο μόνο του,
σαν ερημίτη γέροντα,
ύπαρξη γερασμένη·
και πού να πει τον πόνο του;
μη τάχα στον Αχέροντα
που τόνε περιμένει,
ή στο Θεό τον άγνωστο,
που, στα τυφλά λατρεύοντας,
αρνί έχει καταντήσει,
και τρώει χόρτο άνοστο,
ζητώντας, ασκητεύοντας
να Τον εξευμενίσει;
Ναι· πού να πει τον πόνο του
δεν έχει· κι υποκρίνεται
πως ζει ευτυχισμένα.
Μα, τον κρυμμένο φθόνο του,
σαν ευκαιρία του δίνεται,
τον δείχνει στον καθένα.
Και πιότερο –πικρό είν’ αυτό!–
στο δόλιο του τον εαυτό.