Το μπαρ ήταν πολύ σκοτεινό.
Οι προβολείς πέφταν στους μουσικούς.
Κι όμως στο τραπέζι μας
λαμποκοπούσε ο έρωτας.
Η φωταψία αυτή
πήγαζε από το χέρι σου
που άγγιζε τη πλάτη μου σταθερά
με βήμα λύκου και λαγουδίσιο τίναγμα
λες και χρόνια τώρα
γύρευε τροφή
σε αυτό το μονοπάτι.
Μπορεί και να ΄λεγε κανείς
ότι τέτοιο άλικο φως
ίσως ανάβλυζε
από το σύρσιμο των δακτύλων σου
στις γάμπες των ποδιών μου,
απ’ την υποταγή των χειλιών μου
στο πρόσταγμα των δικών σου.
Δύσκολα να φανταστεί κανείς
την πιο ερωτική διαδρομή,
τη διαδρομή μιας ανάσας.
Κι εσύ που ζήτησες μονάχα
την εκπνοή μου να εισπνεύσεις
φυσικά και ήξερες.
Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν
στην ανάσα κατοικούν οι ψυχές.
Έκτοτε
εντός σου διαμένω.
Ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση.. με τιμά.
Καλό βράδυ σας εύχομαι..
Εμείς ευχαριστούμε για τα τρυφερά ποιήματα — η τρυφερότητα είναι πάντα καλή, έστω κι αν βρίσκεται μόνο σε ποίηση 🙂
Έλενα,
Ήδη το γνωρίζω αυτό το ποίημά σου, αλλά δεν μπορώ παρά να σου εκφράσω, για μιαν ακόμη φορά, τον θαυμασμό μου για τη γραφή σου, που αποπνέει τόση ευαισθησία και τρυφερότητα…
Πόσο πολύ μου άρεσαν οι στίχοι:
Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν
στην ανάσα κατοικούν οι ψυχές”.
Και βέβαια, το καταληκτικό σου δίστιχο:
“Έκτοτε
εντός σου διαμένω”!
Φιλικά. Γιόλα.
Για μένα όλο το ποίημα θα μπορούσε να περιοριστεί στους επτά τελευταίους στίχους. Όλη η ένταση και η δύναμή του είναι εκεί. Τα υπόλοιπα που προηγήθηκαν είναι μόνο “σκηνοθεσία”. Οι επτά τελευταίοι στίχοι είναι το ποίημα και η ουσία του.
Μπράβο, Έλενα!
Σπύρο , Γιόλα και Ελένη.. σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια..
Ελένη, ναι .. η ένταση είναι στους στίχους που αναφέρεις.. αλλά μου άρεσε να στήσω ένα “σκηνικό” για να καταλήξω εκεί..
Άλλωστε το ποίημα πηγάζει από αληθινό γεγονός, το οποίο έτσι κάπως εκτυλίχθηκε..