Παίρνεις χαρτιά, αραδιάζεις γράμματα
Προσπαθείς να τα κάνεις όμορφα
–να φαίνονται όμορφα–
Να τα ντύσεις στον κόσμο γύρω σου
Σαν πίνακας ζωγραφικής, σαν όνειρο
–σαν ψέμα–
Να το θαυμάζουν οι άνθρωποι
Ποίημα να λεν
–να κλαίνε–
Πόσο τρυφερά της καρδιάς τα βάσανα
Μέσα απ’ τη θλίψη των δικών σου ματιών
Χωρίς να ξέρουν πως εσύ
Παίζεις με λέξεις
–νικητής στο κρυφτό τους –
Για να καλύψεις τη στιγμή
Μικρή
– μικρούτσικη πολύ–
Κάθεσαι γράφεις στίχους, αλλά
Γιατί;
Μόνο εκεί φανερώνεις το μυστικό
Για όποιον σε κύματα αισθήσεων κουρνιάζει
Το Εγώ βουλιάζει, αδρανεί
Ποτίζει σαν μελάνι
Μέχρι να γίνει
Χάδι
Πολύ ωραίο το ποιήμα σου. Σωστές, απλές, εύστοχες λέξεις αποτυπωνουν και ξετιλύγουν νοήματα κάλα κρυμμένα.
Καλή συνέχεια!
Ευχαριστώ και για την αμεσότητα-διεισδυτικότητα και του δικού σου σχολίου! Ειλικρινά ευχαριστώ… 🙂
Το ποίημά σου αυτό είναι τρυφερό κι απαλό σαν το αληθινό χάδι. Καλημέρα, μου έφτιαξες τη μέρα!
Καλησπέρα! Χαίρομαι αν όντως μπορώ να φτιάξω τη μέρα κάποιου…